با موزاییک پلیمری کف ماشین خود را موزاییک کنید

موزاییک پلیمری که از قبل با نئوکلاسیک و قرن هجدهم آشنا بودند، در ساختمان‌های جنبش مدرن گنجانده شدند و بخشی از واژگان آن شدند.

آنها به تدریج بر معماری یونانی پس از جنگ تسلط یافتند و منحصر به فرد بودن آنها در ساختمان های عمومی، ورودی ها، مناطق مشترک و مغازه های طبقه همکف ساختمان های آپارتمانی، آپارتمان ها و بالکن های آنها توسعه یافت.

اما چرا این ماده آشنا و قدیمی مورد بهره برداری قرار گرفت و در واقع تا این حد توسط جنبش مدرن قرن بیستم که تقریباً هر آنچه را که در مورد معماری می دانستیم به چالش کشید و سادگی، خلوص و انتزاع هندسی را توصیه کرد؟

از مصاحبه های انجام شده برای نوشتن این متن، سه دلیل متفاوت به چشم می خورد.

از آغاز دهه جدید، اکنون آشکار است که موزاییک ها در حال ارزیابی مجدد هستند، در حالی که صنعتگران آنها را از تاری که در طول زمان به دست آورده اند خلاص می کنند.

به صراحت می توان گفت که آنها در نهایت موفق شدند دوباره دیده شوند و شهرت آنها در کنار سطوحشان بازیابی شود.

اولین مورد این است که موزاییک یک ماده بادوام خاص بود که قیمت آن نسبت به کیفیت آن پایین بود.

برای ساخت آن، صنعتگران از قطعات و ضایعات معادن استفاده کردند که شاید در غیر این صورت قابل بهره برداری نبود.

همانطور که توسط Kostas Tsiabaos، معمار و استادیار دانشکده مهندسی معماری NTUA استدلال می شود، دور ریختن مصالح یک تقاضای همیشگی برای معماری است.

دلیل دوم انعطاف پذیری آن است. آقای Tsiabaos می‌گوید: «این به شما آزادی می‌دهد تا هر کاری را که می‌خواهید انجام دهید.

بدین ترتیب از موزاییک‌ها، کف‌های اصلی با کاربری‌های مختلف و بدون درز ایجاد شد.

با این حال، جدا از دلایل اقتصادی و عملی، زیبایی شناسی و احساسی بود که موزاییک به آن می بخشد که آن را در طول «بهار» معماری یونانی محبوب کرد.

ماتیلدا براها، معمار فعال در آتن از سال 1991، از یک ماده صادقانه، جذاب و در عین حال غیر مجلل صحبت می کند که توانسته است ریاضت جنبش مدرن را بیان کند.